Nej, jag är inte tysk. Jag kommer från Holland.

Geen mens beschikt over totale zelfkennis, maar ik durf te beweren dat ik niet bepaald een chauvinist ben. De prestaties van ‘onze jongens’ laten me koud, Nederlandse literatuur heeft me altijd maar matig kunnen boeien en voor de Hollandse aardappels-tegaregroente-vegaburger haal ik mijn neus op. Maar na drie maanden in het buitenland moet ik mijn mening misschien toch licht bijstellen.
               Laat ik beginnen met een feit: ik weet op een of andere manier de Nederlanders erg goed te ontwijken. Er schijnen hordes Hollanders in Lund rond te lopen, maar volgens mij gaat het dan vooral om exchange-studenten, die over een week of vier alweer naar huis gaan. Kortom, heel vaak ben ik de enige kaaskop in een gezelschap en mag ik in mijn eentje Nederland vertegenwoordigen.
               En ik merk dat ik dat dus ook vaak doe: een leuk Nederlands spreekwoord door een Engelse zin gooien en dat vervolgens uitleggen, Nederland en Zweden vergelijken – niet perse op positieve punten, neem bijvoorbeeld PVV en de Svenska Demokraterna – en ik heb hier in zes weken meer poffertjes gebakken dan in mijn hele leven in Nederland.  Daarnaast voel ik soms de behoefte om leuke Nederlandse tradities hier te verspreiden, maar mijn Zweedse studiegenote begon alleen maar heel hard te lachen toen ik in het college ‘Sinterklaas’ bij het deelonderwerp ‘Zwarte Piet’ aan kwam. (Best logisch, overigens.)

               Ben ik de enige die dit rare gedrag vertoont? Absoluut niet. Het stikt hier van het nationalisme; gelukkig wel in gezonde vorm. Mijn Duitse huisgenoot heeft net een pakketje van haar moeder gekregen met een zelfgemaakte adventskalender, plus een instant-KINDER©-versie met mierzoete chocolaatjes en een nieuwe voorraad Dr. Oetker Puddingpulver. Alina uit Litouwen heeft zakjes kruiden met een mysterieuze namen en een fles roze alcoholische drank meegenomen en ik denk dat procentueel meer Amerikanen hier Thanksgiving vieren dan in de VS zelf. Hetzelfde geldt voor Oktoberfest: volgens mij vieren lang niet alle Duitse studenten dat, maar hier leek het van wel…
               Zijn wij allemaal extreme chauvinisten? Ik denk het niet. Maar we zijn in een onbekende omgeving en hoe goed we ook Engels spreken en hoe gezellig we het ook met elkaar hebben, we zijn niet thuis. Juist daarom zoeken we bij tijd en wijle onze wortels op, om weer even te kunnen refereren aan iets bekends. Niet alleen om onszelf weer even terug te vinden, maar ook om dat aan anderen te laten zien. Het is alsof we soms zeggen: ‘Kijk, ik ben Paula en hoewel mijn moedertaal raar klinkt met al die g’s, hebben we ook leuke tradities als Sinterklaas. En dit zijn dus poffertjes, proef vooral!”
               Of begin ik nu teveel filosofisch te zemelen? Het is tijd om me met andere zaken bezig te houden: met dank aan mijn ouders en broertje heb ik namelijk nog anderhalve kilo pepernoten in voorraad. Tijd om wat Nederlandse cultuur rond te strooien!