Den Blomstertid Nu Kommer

Wie als kind net als ik ‘Bolderburen’ van Astrid Lindgren meerdere malen heeft verslonden, of wellicht iets van Annika Thor, die weet dat de komst van de zomer in Zweden met vele tradities gepaard gaat. Logisch, als je in de winter ruim een half jaar in het donker en in de sneeuw zit… Niet alleen wordt Midzomer gevierd, ook luiden scholen traditiegetrouw het begin van de (lange!) zomervakantie in met een ‘sommaravslutning’: van oorsprong een kindvriendelijke kerkdienst met psalmen over de zomer, gedichten, toespraken van de directeuren en andere belangrijken en nog wat religieuze componenten.

Inmiddels zijn dergelijke ‘zomerafsluitingen’ een heftig punt van discussie in het seculiere Zweden. Scholen zijn hier tenslotte niet-religieus en wat heeft de kerk daar dan mee te maken? Moet/mag er dan wel een priester bij aanwezig zijn en wat mag die wel/niet zeggen? Tja, kan ik ze geen ongelijk in geven. In Nederland zou ik vergelijkbare discussies voorzien op (openbare) scholen. Probleem is: wat is het alternatief? De kerk is namelijk wel een handige plaats voor een bijeenkomst met een hele school - en de traditionele liederen gaan uiteindelijk toch over God, die je er niet zo makkelijk uitknipt zonder weer andere mensen kwaad te krijgen. Niet zingen is ook geen optie, want het is wel weer een stukje cultuur dat de meesten graag aan het nageslacht door willen geven... Dilemma’s waarover tot in de krant gediscussieerd wordt. Uiteindelijk vindt men vaak een compromis in een dienst zonder gebeden met een voorganger die zijn verhaal zo algemeen mogelijk houdt. En wie van ‘Den blomstertid nu kommer’ – by far de bekendste zomerpsalm – alleen het eerste couplet zingt, kan zelfs de religieuze elementen vermijden.

Vandaag had de Universiteit ook een sommaravslutning in de altijd-mooie Domkyrka en tot mijn verbazing had deze een aanzienlijk aantal religieuze componenten. De reden: niet de Universiteit maar het Studentenpastoraat had de organisatie en in tegenstelling tot schoolafsluitingen waar schoolkinderen naartoe worden gesleept, was deze bijeenkomst iets waar studenten vrijwillig naartoe konden komen. Logisch.

Hoe het ook zij: jaren na het lezen van Lindgren heb ik eindelijk ook mijn sommaravslutning gehad en meegezongen over de bloementijd die nu komt. (Het hele lied, gelukkig!) Aldus voel ik me, in elk geval voor vandaag, geheel voldaan en weer een stapje geïntegreerder. Wat mij betreft is dit een prachtige traditie, die nostalgische gedachten oproept als ‘is er nu alweer een Academisch jaar voorbij’ en ‘wat kan er in een jaar ongelooflijk veel veranderen’. Maar soms is nostalgie wel fijn. ;-)

Tot slot dan: het lied over de bloementijd. Met een gebrekkige vertaling van ondergetekende.

Nu komt de tijd van de bloemen

met verlangen en grote schoonheid

Je nadert, lichte zomer

waarin gras en gewas groeit.

Met zachte en levendige warmte,

voor alles wat dood was,

naderen de stralen van de zon

en alles wordt opnieuw geboren.

De eerlijke bloemenweides

en de edele granen van de akker,

de rijke kruidentuinen

en de groene bomen in het bos

zullen ons herinneren

aan de rijkdom van Gods goedheid,

dat wij blijven nadenken over de genade,

die het hele jaar duurt.

(Betekent dit nu dat ik klaar ben? Was het maar waar. Nog twee weken te gaan en overmorgen een deadline. Dus ja, dit is uitstelgedrag. Terug aan de slag!)