Een hart onder de riem - of in elk geval een gedicht

Oké, dus we hebben verloren in de halve finale. Wat mij betreft vooral jammer dat het zo ontzettend lang duurde: na ruim twee uur in een heel vol en benauwd cafe waar het bier en de condens van het plafond druppelden, vond ik het vooral fijn om de frisse lucht weer te zien na een eindeloze verlening. Alsnog was de stemming na winst waarschijnlijk wat gezelliger geweest, maar ja – tyvärr jordnötssmör.

Is er nog iets om tegen onze arme, ontmoedigde spelers te zeggen? Laten we het Zweedse voorbeeld van twintig jaar geleden volgen. Zweden, dat zich ditmaal niet eens kwalificeerde, schoot in 1994 uit zijn slof en kwam tot de halve finale. Daar werd vervolgens verloren van Brazilië, dat eerder Nederland uit de weg had geruimd.

De Zweden treurden, maar niet te lang – want ook met het thuisbrengen van het brons zou alsnog een unieke prestatie in de Zweedse voetbalgeschiedenis worden neergezet. Naar verluidt declameerde de aanvoerder op de avond van de troostfinale ten overstaan van een groep verbijsterde spelers een gedicht van de dichteres Karin Boye. Het hielp echter wel, want Zweden won met 4-0 van Bulgarije. Een paar maanden geleden waren een paar van de sterspelers te gast op Studentafton (“Studentenavond”). Ze werden, decennia na dato, met een staande ovatie onthaald.

Beste Robben, Van Persie en alle anderen – hierbij een slechte vertaling! Wie weet helpt het jullie zaterdag.

In beweging

De gevulde dag, die is nooit het grootst
De beste dag, is een dag van dorst.

Ja, er is richting en betekenis in onze reis
Maar het is de weg, die de moeite waard is.

Het beste doel is een nacht-lange rust
waar vuur wordt ontstoken, en brood in haast gebroken

Op plaatsen waar men maar een keer slaapt,
is de slaap diep, dromen gevuld met gezang.

Breek op, breek op! De nieuwe dag gloort.
Oneindig is ons grote avontuur.

Karin Boye, 1900-1941 – I rörelse.