Het zal wel melodramatisch zijn maar ik vind het mooi

Ik zat laatst mijn krant te lezen,
een dag zoals zoveel andere dagen.
En ik dacht aan alle dromen die je droomt
en waar een voor een dan een einde aan komt.

Toen zag ik een foto van een meisje
met een gewonde kraai in haar armen.
Ze rent door het bos
zo hard als ze maar kan.

Ze rent met wapperend haar
ze rent op magere benen.
En ze hoopt en ze gelooft
en ze smeekt en ze bidt
dat het niet te laat zal zijn.

Het meisje is klein en haar haar is zo licht
en haar wangen zijn rood van het hijgen
de kraai is een krassend zwart klompje
en zo meteen is 'ie dood.

Maar het meisje rent voor haar leven
met een gewonde vogel in haar armen.
Ze rent naar veiligheid en warmte,
voor dat wat echt en waar is.

Ze rent met fonkelende ogen,
ze rent op magere benen,
want ze weet dat het waar is,
wat haar vader heeft gezegd:
is er leven, dan is het nooit te laat.

En ik begon te beven,
ik trilde van angst en vrees,
want het was geheel duidelijk voor me
dat ik een foto van mezelf had gezien.

Want mijn hoop is een gewonde kraai,
en ik ben een rennend kind,
dat gelooft dat er iemand is die mij nog kan helpen,
dat gelooft dat er iemand is die antwoord heeft.

En ik ren met een kloppend hart,
ik ren op magere benen.
En ik smeek en bid, hoewel ik eigenlijk weet,
dat het eigenlijk al lang te laat is.