Ik maak het uit

Lief Best Utrecht,

Dit is een afscheidsbrief. Ik ga er niet omheen draaien: ik zet een punt achter onze relatie, in elk geval voorlopig. Ik weet dat ik je er pijn mee doe en zelf vind ik het ook niet leuk, maar om heel eerlijk te zijn valt het me vooralsnog minder zwaar dan ik gedacht had. En je hebt het aan jezelf te danken.

Waar zal ik beginnen? Allereerst faal je compleet in opruimen. Niet dat ik nou de netste ben, maar jij maakt het echt bont. Toen we wat kregen, in 2007, was Vredenburg een bouwval en Hoog Catharijne het toppunt van vergane glorie in tl-licht. Ik heb je toen nog gezegd dat dat onacceptabel was en dat je daar wat aan moest gaan doen. Vijf jaar later blijkt er niets veranderd. Hoe kan dat, Utrecht, hoe kan dat? Ja, je doet constant leuke beloftes over een prachtig nieuw stationsgebied in 2030, maar wat moet ik daarmee? Fuck you, Utrecht – dan ben ik 42.

Mijn band met je is bekoeld, Utrecht,  en dat heeft er ook mee te maken dat je het niet meer zo goed schijnt te kunnen vinden met mijn vrienden. In die goede oude tijd, tot zo’n twee jaar geleden, wist je ze allemaal bij je te houden. Ze waren gek op je, bijna net zo gek als ik. Maar ze raakten op je uitgekeken. Je had geen goede woonruimte voor ze, of je kon ze geen baan bezorgen, of jouw Universiteit had niet de juiste studie voor ze. Ze vlogen uit, naar plaatsen als Amstelveen, Rotterdam, Eindhoven en – het is heus – Geldermalsen. Hoe heb je het kunnen laten gebeuren, Utrecht? Je zou je moeten schamen.

En dan nog iets: je haalt me iets teveel rare geintjes uit, de laatste tijd. Het begon al een jaar terug, toen je geld wilde voor elke fiets die bij het station zou worden gestald. Echt, ik weet nog niet hoe je op het zotte idee bent gekomen. Ja, toen iedereen over je heen viel, heb je het teruggenomen. Logisch. Maar toen begon er bij mij al wat te knagen. Achteraf gezien was dat het begin van het einde van onze relatie.

Toen bleek een paar maand geleden dat je zin had om elke zondag tot koopzondag te verklaren. Hoe haalde je dat nou weer in je hoofd? Je weet toch dat ik winkelen haat en  dat ik zo kan genieten van die spaarzame gelegenheden dat ik uit de kerk door een bijna verlaten binnenstad fiets? En daarbij, je had toch al je Culturele Zondagen, koopzondagen op de eerste zondag van de maand en elke week in november en december? Ik weet wat het is met jou. Je bent gewoon nooit tevreden. 

Ik zal maar niet beginnen over die blunder met dat asbest, vorige maand. O, en ook niet over je (burger)vader, die al meerdere malen bijna de stad is uitgejaagd. Heb je het daar wel eens met hem over gehad?

Je moet me begrijpen; het is hoog tijd dat ik vertrek. Als je in 2014 een goedkoop tweekamerappartement dichtbij het centrum voor me regelt, zal ik overwegen terug te komen en kunnen we het opnieuw proberen. Doe je best.

En bel me niet; ik neem een buitenlands nummer.

Groeten en heel veel liefs en ik zal je missen,

P.