Fragmenten van een vrijdagochtend
“Om tien uur gaat de office van LU Accomodation open open, waar ik mijn
kamersleutel op kan halen. In verband met rijen besluit ik om tien voor tien
aanwezig te zijn. Ik ben nog niet eens de eerste… Nummertje trekken (moet je overal
hier – er worden veel grappen over gemaakt, maar ik vind het wel lekker
overzichtelijk) en een kwartiertje later ben ik aan de beurt. Paspoort laten
zien, uitleg over de regels (‘nee, er mag niemand bij je komen logeren maar we
gaan het natuurlijk niet controleren, als je begrijpt wat ik bedoel’ à kom gezellig langs!!)
en dan terloops de opmerking ‘o ja, Internet is helaas nog niet aangesloten,
kan nog één tot drie weken duren’. Ergens verbaast dit me niet: op Internet had
ik namelijk al een artikel gevonden, waarin stond dat deze kamers heel laat
beschikbaar waren geworden. In een periode van zo’n twee maanden zijn ze
omgebouwd van een verzorgingshuis tot een studentenhuis. Daar kan ik alleen
maar heel dankbaar voor zijn, want als dat niet gebeurd was, had ik waarschijnlijk
helemaal geen woonplaats gehad. Ach, kan gebeuren, antwoord ik dus. Gelukkig
heeft het hele centrum van Lund een draadloos netwerk. Wel vraag ik nog om de
sleutel van mijn postbus. Mevrouw LU Acc kijkt wat bedenkelijk en merkt op dat
ook de postbussen nog niet klaar zijn. Maar tot die tijd zal de post
rechtstreeks naar LU Acc gaan en dan persoonlijk aan ons worden uitgedeeld. Oké
dan, zolang ik het maar ontvang, hoor je mij niet klagen.
Wanneer ik bij mijn nieuwe huis boven kom (eerste verdieping) sta ik in het midden van een hele lange gang, die aan beide kanten uitkomt op een andere gang. Het ligt overal vol met Ikealampen, plastic, karton en andere zooi. Een enkele klusser heet me welkom – ik ben de eerste – en hij vertelt dat de schoonmakers vanmiddag nog langskomen. Een snelle inventarisatie leert me dat er per gang een keukentje is, maar dat alle keukenspullen nog midden in de centrale gang staan. Vers in dozen, van de Ikea. Verder zijn er bijzonder veel toiletten, meestal in een extreem grote ruimte – duidelijk ontworpen voor rolstoelgebruikers. Soms is midden in deze ruimte een douchecel gebouwd. Dat geeft een wat raar effect (je kunt namelijk aan vier kanten om de douche heel lopen), maar het water is heerlijk heet.
Veel tijd om bij deze wonderlijke chaos stil te staan, heb ik gelukkig niet. Over een klein uurtje heb ik mijn laatste Zweedse ontzettende-beginnersles en die wil ik liever niet missen. Voordien ben ik uitgenodigd voor een snel broodje met Anna en Magnus en hun twee jongste zoontjes. Die zitten nog op de förskola en hoeven daarom niet elke dag naar school. Op vrijdag blijven ze thuis en gaan hun ouders met hen naar de bibliotheek, waar nieuwe boeken worden gehaald en er een luxe broodje met een kopje koffie wordt besteld. Een mooie familietraditie… Ik krijg ook een broodje en een kop thee en vind dit een mooie gelegenheid om een cadeautje te overhandigen. Ik heb zelf nog nooit een huis met een aparte logeerkamer gehad, maar al had ik dat wel, dan zou ik niet weten of ik zo gastvrij zou zijn om een praktisch onbekende buitenlandse studente tien dagen in mijn huis te verwelkomen. Bijzondere mensen dus. We houden zeker contact; ze wonen wel bijna ‘aan de andere kant van Lund’, maar dat betekent slechts vijftien minuten fietsen.
Vanuit de bieb meteen door naar mijn laatste Zweedse les – gelukkig is het om de hoek. Vandaag leren we klokkijken, seizoenen en het meervoud van zelfstandige naamwoorden.”
Oei, dat was dus toch een soort van dagboekfragment. Het is ook nog eens veel te lang, maar ik ga het toch niet allemaal weer deleten. Inmiddels heb ik al weer twee nachten in mijn nieuwe stekje geslapen. De conclusie: kamer is prima: 15 m2, met wastafel en alle meubels zijn (logischerwijs) gloednieuw. Het is wel erg wit, maar gelukkig heb ik nog wel wat wandversiering meegenomen en verder zijn hier genoeg tweedehandswinkels. (Helaas, geen foto’s. Mijn camera heeft kuren.)
Maar afgezien daarvan zijn ik en mijn huisgenoten helaas nog niet geheel tevreden. Zo blijken de beide wasmachines op de afdeling het niet te doen. Ik heb het geluk gehad dat ik bij Anna en Magnus heb kunnen wassen, maar andere studenten hebben al tien dagen in hostels of in verschillende studentenhuizen gebivakkeerd. Juist nu zou het dus zo handig zijn geweest als ze eindelijk…nou ja, jullie begrijpen me wel. We zullen tot maandag moeten wachten en dat is geen ramp maar wel jammer. Ook aan het inventaris ontbreekt nogal wat, van een comfortabele bank tot een soepkom of toetjesbakje. (We hebben dan wel weer zes pannensetten voor drie keukens.) U begrijpt het al: als de mondige studenten van tegenwoordig staan we maandagochtend bij ze op de stoep. We zijn heel dankbaar dat we ergens kunnen wonen – ja echt – maar er moet toch echt nog wat verbeterd worden.
Maar goed, het is allemaal best overkomelijk. Slechts één iemand had echt te lijden onder de matige voorbereiding van LU Acc. We hebben een superhip slotensysteem op onze kamerdeuren. (De xs-cards van UCU verbleken erbij.) Heel handig, behalve dat een Duits meisje gisteravond om zes uur haar kamer niet meer binnen kon, omdat de sleutel het ineens niet meer deed. Ze heeft minstens vijf keer met verschillende nummers moeten bellen, tot om één uur ’s nachts (zeven uur later dus!) er eindelijk iemand uit Malmö kon komen om de deur met een simpel pasje open te maken. Eerder was ze afgescheept met het antwoord ‘moet tot maandag wachten’ en zelfs ‘er is helemaal geen reservesleutel’… Nou ja, het was wel goed voor onderlinge ‘bonding’: mijn hele gang heeft haar thee, chocolade, boeken, pen en papier en gezelschap aangeboden. J
Oj, dit moet toch niet als geklaag over gaan komen, dat is helemaal niet mijn idee. Het is meer zo dat het regelen van mijn kamer de laatste dagen veel tijd in beslag heeft genomen en dat het daarom nogal in mijn hoofd zit. Natuurlijk doe ik ook nog een heleboel andere, leuke, dingen. Zo ben ik vanmorgen met mijn mentorgroepje naar een brunch gegaan bij een van de Nations. Nations zijn de alomtegenwoordige studentenverenigingen van Lund (je hebt zo ook in Uppsala, verder niet) – hier vindt eigenlijk al het studentenleven plaats. Nations hebben hun eigen bar, mogen relatief goedkoop alcohol verkopen en geven dus grote feesten. Maar ook voor niet-feestbeesten zoals ik zijn er activiteiten: sittnings (formele diners met Zweedse liedjes zingen), sportactiviteiten, sommige nations hebben hun eigen koor, etcetera. Als student is het min om meer verplicht om lid te worden van een van de dertien nations, maar de keuze blijkt niet heel belangrijk te zijn. Wie lid is bij een nation, kan namelijk bij allemaal naar binnen. Ik wil misschien wel actief worden bij een nation (helpen koken is wel wat voor mij), dus ben ik me nog wel even aan het oriënteren wat een goede keuze is. In elk geval: de brunch was heerlijk, erg uitgebreid en dat voor 40 SEK. Dus ik hoef nu tot vanavond niet te eten.
Inmiddels zit ik in Stadsbiblioteket met een kop thee en gratis Internet. Zondagmiddagen zijn fijn, ook in Lund…
Wanneer ik bij mijn nieuwe huis boven kom (eerste verdieping) sta ik in het midden van een hele lange gang, die aan beide kanten uitkomt op een andere gang. Het ligt overal vol met Ikealampen, plastic, karton en andere zooi. Een enkele klusser heet me welkom – ik ben de eerste – en hij vertelt dat de schoonmakers vanmiddag nog langskomen. Een snelle inventarisatie leert me dat er per gang een keukentje is, maar dat alle keukenspullen nog midden in de centrale gang staan. Vers in dozen, van de Ikea. Verder zijn er bijzonder veel toiletten, meestal in een extreem grote ruimte – duidelijk ontworpen voor rolstoelgebruikers. Soms is midden in deze ruimte een douchecel gebouwd. Dat geeft een wat raar effect (je kunt namelijk aan vier kanten om de douche heel lopen), maar het water is heerlijk heet.
Veel tijd om bij deze wonderlijke chaos stil te staan, heb ik gelukkig niet. Over een klein uurtje heb ik mijn laatste Zweedse ontzettende-beginnersles en die wil ik liever niet missen. Voordien ben ik uitgenodigd voor een snel broodje met Anna en Magnus en hun twee jongste zoontjes. Die zitten nog op de förskola en hoeven daarom niet elke dag naar school. Op vrijdag blijven ze thuis en gaan hun ouders met hen naar de bibliotheek, waar nieuwe boeken worden gehaald en er een luxe broodje met een kopje koffie wordt besteld. Een mooie familietraditie… Ik krijg ook een broodje en een kop thee en vind dit een mooie gelegenheid om een cadeautje te overhandigen. Ik heb zelf nog nooit een huis met een aparte logeerkamer gehad, maar al had ik dat wel, dan zou ik niet weten of ik zo gastvrij zou zijn om een praktisch onbekende buitenlandse studente tien dagen in mijn huis te verwelkomen. Bijzondere mensen dus. We houden zeker contact; ze wonen wel bijna ‘aan de andere kant van Lund’, maar dat betekent slechts vijftien minuten fietsen.
Vanuit de bieb meteen door naar mijn laatste Zweedse les – gelukkig is het om de hoek. Vandaag leren we klokkijken, seizoenen en het meervoud van zelfstandige naamwoorden.”
Oei, dat was dus toch een soort van dagboekfragment. Het is ook nog eens veel te lang, maar ik ga het toch niet allemaal weer deleten. Inmiddels heb ik al weer twee nachten in mijn nieuwe stekje geslapen. De conclusie: kamer is prima: 15 m2, met wastafel en alle meubels zijn (logischerwijs) gloednieuw. Het is wel erg wit, maar gelukkig heb ik nog wel wat wandversiering meegenomen en verder zijn hier genoeg tweedehandswinkels. (Helaas, geen foto’s. Mijn camera heeft kuren.)
Maar afgezien daarvan zijn ik en mijn huisgenoten helaas nog niet geheel tevreden. Zo blijken de beide wasmachines op de afdeling het niet te doen. Ik heb het geluk gehad dat ik bij Anna en Magnus heb kunnen wassen, maar andere studenten hebben al tien dagen in hostels of in verschillende studentenhuizen gebivakkeerd. Juist nu zou het dus zo handig zijn geweest als ze eindelijk…nou ja, jullie begrijpen me wel. We zullen tot maandag moeten wachten en dat is geen ramp maar wel jammer. Ook aan het inventaris ontbreekt nogal wat, van een comfortabele bank tot een soepkom of toetjesbakje. (We hebben dan wel weer zes pannensetten voor drie keukens.) U begrijpt het al: als de mondige studenten van tegenwoordig staan we maandagochtend bij ze op de stoep. We zijn heel dankbaar dat we ergens kunnen wonen – ja echt – maar er moet toch echt nog wat verbeterd worden.
Maar goed, het is allemaal best overkomelijk. Slechts één iemand had echt te lijden onder de matige voorbereiding van LU Acc. We hebben een superhip slotensysteem op onze kamerdeuren. (De xs-cards van UCU verbleken erbij.) Heel handig, behalve dat een Duits meisje gisteravond om zes uur haar kamer niet meer binnen kon, omdat de sleutel het ineens niet meer deed. Ze heeft minstens vijf keer met verschillende nummers moeten bellen, tot om één uur ’s nachts (zeven uur later dus!) er eindelijk iemand uit Malmö kon komen om de deur met een simpel pasje open te maken. Eerder was ze afgescheept met het antwoord ‘moet tot maandag wachten’ en zelfs ‘er is helemaal geen reservesleutel’… Nou ja, het was wel goed voor onderlinge ‘bonding’: mijn hele gang heeft haar thee, chocolade, boeken, pen en papier en gezelschap aangeboden. J
Oj, dit moet toch niet als geklaag over gaan komen, dat is helemaal niet mijn idee. Het is meer zo dat het regelen van mijn kamer de laatste dagen veel tijd in beslag heeft genomen en dat het daarom nogal in mijn hoofd zit. Natuurlijk doe ik ook nog een heleboel andere, leuke, dingen. Zo ben ik vanmorgen met mijn mentorgroepje naar een brunch gegaan bij een van de Nations. Nations zijn de alomtegenwoordige studentenverenigingen van Lund (je hebt zo ook in Uppsala, verder niet) – hier vindt eigenlijk al het studentenleven plaats. Nations hebben hun eigen bar, mogen relatief goedkoop alcohol verkopen en geven dus grote feesten. Maar ook voor niet-feestbeesten zoals ik zijn er activiteiten: sittnings (formele diners met Zweedse liedjes zingen), sportactiviteiten, sommige nations hebben hun eigen koor, etcetera. Als student is het min om meer verplicht om lid te worden van een van de dertien nations, maar de keuze blijkt niet heel belangrijk te zijn. Wie lid is bij een nation, kan namelijk bij allemaal naar binnen. Ik wil misschien wel actief worden bij een nation (helpen koken is wel wat voor mij), dus ben ik me nog wel even aan het oriënteren wat een goede keuze is. In elk geval: de brunch was heerlijk, erg uitgebreid en dat voor 40 SEK. Dus ik hoef nu tot vanavond niet te eten.
Inmiddels zit ik in Stadsbiblioteket met een kop thee en gratis Internet. Zondagmiddagen zijn fijn, ook in Lund…
Comments
Post a Comment