Onzin na zo’n 75 uur terug in Zweden

Er zat een Canadese folkmuzikante in de trein, op weg naar Stockholm voor studie van de Scandinavische folkmuziek. En een Duitse kok die naar Zweden was geëmigreerd.

Een bed in de CityNightLine is zijn extra geld waard.

Als het pak Brinta in je rugzak kapot scheurt, is dat niet zo fijn.

De Lundse Domkerk staat er nog.

De vers aangekomen uitwisselingsstudenten uit Singapore hielden erg van Twentse krentenwegge bij de kerkkoffie. Wel lastig om ze uit te leggen dat het niet iets Zweeds was.

Er is dus een flink gat geslagen in de tweeëneenhalve kilo krentenwegge die ik meekreeg. Dankjewel, Oma!

Shock! Het kleine station van Lund, met een perron of zes, blijkt in grootte nummer drie onder de stations van Zweden te zijn, als ik de Sydsvenskan mag geloven.

Het papiertje dat zegt dat ik in het Zweeds mag studeren is binnen. Kinderachtige blijdschap aan mijn kant.

In mijn masterprogramma kan het gebeuren dat je met de twee medestudenten uit je jaar gaat overleggen over de tutorials voor de zes studenten van het jaar onder je. Thuis bij je docent, voorafgegaan door een huisgemaakte maaltijd. De docent heeft twee schattige kindertjes en een derde op komst.

Na de ene dag sneeuw in het najaar van 2013 (7 december) werd 13 januari de eerste dag van 2014 met sneeuw. Wel binnen een dag weggesmolten.

Hoe komt die Brinta in mijn dwarsfluitkoffer?!

Die kennis van het Zweeds is toch wel handig als je in een Zweedse vergadering belandt met het studentenpastoraat.

Gudrun Schyman blijkt een beroemde politica te zijn. Ze gaf een feministische voordracht in de bieb van mijn huis en die was boeiend genoeg dat ik ‘m een uur geheel volgde. De laatste twintig minuten heb ik geslapen.

Owen is niet de Mol.

Die 75 uur lijken een stuk langer.