Doy comienza a un blog*

Waarbenjij.nu-blogs. De laatste jaren moet ik er enkele tientallen langs hebben zien komen op Facebook. Het logische gevolg van studeren aan een opleiding waarbij een exchange van een halfjaar eerder regel dan uitzondering is en waarbij het grootste deel van de studenten ‘reizen’ als haar favoriete hobby heeft bestempeld.

                Sommige blogs zijn gewoon aardig om te lezen. Je volgt de dagelijkse belevenissen van de schrijver en zo kun je, zeker als dat niet een goede vriendin is met wie je sowieso elke week aan het mailen bent, toch een klein beetje op de hoogte blijven. Wat best praktisch is als je bij college ineens naast een kennis zit en zich anders het risico op de volgende conversatie voor doet: ‘Hé, jou heb ik ook een tijdje niet gezien. Ziek geweest?’ ‘Nee, ik zat een half jaar in Berkeley.’

                Pas echt leuk worden blogs als de schrijver niet gaat backpacken in Australië (hoe standaard – al vind ik het nog altijd wél stoer), maar een origineler reisplan heeft. Een vriendin-van-een-vriendin ging bijvoorbeeld couchsurfen in Marokko terwijl een kennis vanuit Nederland dwars door het Midden-Oosten naar China liftte. Ook een uitzonderlijk goede schrijfstijl kan een hoop doen. De blog van een studiegenoot die het heimelijke alcohol drinken in de States met veel humor beschreef om te vervolgen met een serieuzer verhaal over het bezoek aan a real American Church staat me nog goed bij.

                Anyways, pleit bovenstaande kennis ervoor dat ik ook aan een blog begin? Dat is maar de vraag. Voor de lengte van mijn verblijf hoef ik ’t niet te doen. Vijf weken is nauwelijks langer dan een flinke vakantie. Een taalcursus is ook niet bepaald de spannendste vorm van reizen die er bestaat. En ik houd van schrijven (al doe ik het te weinig), maar of ik zo kan schrijven dat mijn dagelijkse bezigheden er werkelijk interessant van worden valt nog te bezien.

                De goede lezer ziet het antwoord nu vast wel aankomen – ik ga natuurlijk wel met een blog beginnen. (Sterker nog, dit is het begin.) Omdat vijf weken in het buitenland voor mij, hoe triest dat ook mag zijn, nou eenmaal wel langer is dan ik ooit weg ben geweest – Cycletouren was nooit langer dan vier weken en daarbij hebben luifels geen internetaansluiting. Vrees niet, het wordt geen dagelijks verhaal met mijn precieze uur-tot-uur-bezigheden, als is het maar omdat ik geen zin heb in een dergelijke verantwoordelijkheid. (Daarnaast weet ik zeker dat ik het niet vol zou houden. In mijn basisschooltijd hield ik elk jaar een ‘vakantieschrift’ bij waarin minutieus ALLE bezigheden van zes weken zomervakantie moesten worden bijgehouden. Elke week liep ik weer een dag meer achter en na pakweg drie weken gaf ik het standaard gedesillusioneerd op.) Nee, dit wordt slechts een bijeengeraapt zooitje van wat dingetjes die ik hier meemaak en misschien nog wel wat andere dingen. Reacties en (opbouwend) commentaar zijn welkom.