Semana 1

Les clases

Iedere ochtend baan ik me rond kwart voor negen een weg door de schoolkinderen wier school in hetzelfde voormalige klooster als mijn taalschool is gevestigd. Onze groep A1ers heeft van negen tot elf les van Cruz, de dui-de-lijkst spre-ken-de profesora die ik ooit ben tegen gekomen. Ook heeft ze de gave om welk woord dan ook te verklaren op zo’n manier dat wij, met onze zeer bescheiden woordenschat, begrijpen wat ze bedoelt. Gebruik van enig Engels is tijdens haar lessen dan ook not done. Cruz kan soms wat streng overkomen als we de betekenis van een woord vragen dat we eigenlijk al hadden moeten kennen of als we, wat ook geregeld voorkomt, een zin bouwen met het verkeerde werkwoord in de verkeerde persoon en dat dan ook nog verkeerd uitspreken. Zelf zit ze daar trouwens meer mee dan wij, en donderdag deelt ze daarom chupa-chupa’s uit, met de mededeling ‘Soy un pequeño diablo’. (Ik ben een kleine duivel.)

                De volgende twee uur hebben we les van Carlos, een bepaald niet lelijke chico van zo’n dertig jaar. Helaas, hij heeft al een novia. Carlos praat behoorlijk wat meer rapido dan Cruz, onder het motto ‘je hoeft echt niet alle woorden te verstaan om toch te begrijpen wat ik bedoel’. En gelijk heeft ‘ie. Hij is zeer goed in het maken van tekeningetjes van onbekende woorden en het nadoen van een priester. (Uitleg: ik wilde weten wat een barquillo was, aangezien het niet in mijn woordenboek stond. Het blijkt een wafeltje zijn, maar dan zo dun dat het wel wat van een hostie heeft. En ja, ik snapte binnen vijf seconden wat hij bedoelde.

                Het laatste uur krijg ik, samen met wat anderen die 25 uur les per week hebben, nog een uur ‘cultura’. De docente van dit vak spreekt nog tweemaal zo snel als Carlos en dat net op het moment dat iedereen moe begint te worden na al vier uur les. Dan wordt het toch enigszins een opgave om nog een uur lang over Spaanse feesten en het bijbehorende eten te praten. De docente is wel heel aardig, maar ik ben toch blij dat de ‘cultura-indeling’ elke week wisselt.

Los otros

Mijn klasgenoten zijn een grappige mix van verschillende culturen en achtergronden. Allereerst zijn er de twee Taiwanese meisjes. Hoewel, ‘meisjes’ – ik had ze mijn leeftijd geschat, maar ze blijken 28 en 30 jaar oud. De ene Taiwanese is mijn huisgenoot en blijft tot september, voor de ander is het de laatste week. Zij gaat nu nog wat reizen door Europa, onder andere naar Nederland. Wat gaat ze bezoeken? ‘Amsteldam of course and, well, a big galden with all kinds of eh…flowels.’ Aha, de Keukenhof.

                Daarnaast zit Rhonda, een stevige Britse van mijn ouders’ leeftijd. Zij en haar man, die een paar klassen hoger zit, hebben een sabbatical genomen en gaan vanaf de zomer een aantal maanden door Zuid-Amerika crossen op hun motoren. En daarom zijn ze nu eerst tweeënhalve maand hier (waarvan nu de helft om is), om wat basiskennis Spaans op te doen. Rhonda doet actief mee in de lessen, maar geeft toe het af en toe behoorlijk gehad te hebben: ‘I just don’t have a talent for languages.’ Ik heb dat maar niet ontkend. Hoewel, eigenlijk doet ze het helemaal niet zo slecht. Rhonda’s grootste probleem is haar Britse accent. Zelfs wanneer ze een zin perfect Spaans praat, klinkt het bijna alsof ze haar in Londen zouden kunnen verstaan... J

                Maki is een Japanse die een paar jaar ouder is dan ik, en ook nog een hele tijd blijft. Als docente Engels weet ze wat het is om een andere taal te leren en omdat ze veel Spaanse vrienden heeft, is haar spreekvaardigheid erg goed. Haar grammatica is wat zwakker, maar niet zo slecht als ze zichzelf wil doen geloven: ‘I’m the worst of the class’. No, Maki, no eres.

                Tenslotte zijn er de Brazilianen, Gabriel en Helen. De eerste komt af en toe te laat of daagt in ’t geheel niet op, de tweede is pas doorgeschoven vanuit de laagste groep. In beide gevallen zorgt dit niet echt voor problemen; sterker nog, ze verstaan veel meer dan de rest van ons, dankzij het Portugees. ’t Is niet eerlijk.

                En dan hebben we mijzelve nog. Qua uitspraak (maar goed, tegenover de Aziaten heb ik ’t makkelijk) en leesvaardigheid zit ik hier duidelijk wel goed, qua spreekvaardigheid kan er nog genoeg verbeterd worden. Er zitten vaak een boel mooie Spaanse woorden in mijn hoofd, maar op het benodigde moment laten ze het net afweten. Wat niet wil zeggen dat ik mijn lessen niet formidable vind. Ik ben eindelijk weer eens écht iets aan het leren, mag dat doen in een prachtige stad met zonnig weer, kan mijn kennis meteen toepassen (al kletsende met oude mannetjes in het park) en hoef geen essays van drieduizend woorden te schrijven, maar mag good old invuloefeningen maken. Nee, u hoort mij niet klagen.

Inmiddels is week 2 begonnen en heb ik drie nieuwe klasgenoten, waaronder een heel aardige Duitse van een jaar of zestig en een Braziliaanse die psychisch niet helemaal stabiel bleek omdat ze na vijf minuten les in tranen uitbarstte. Maar daarover misschien nog wel eens meer.