Talenmoe

Elke maandag arriveren er nieuwe studenten op de taalschool. (Gezellig, maar ook wel jammer omdat onze klas met nu tien personen echt vol zit en het tempo daardoor wat stagneert.) Wij krijgen maandag onder andere gezelschap van Elena, een gepensioneerde Duitse die nog nooit Spaanse les heeft gehad, maar toch een aardig woordje kan babbelen. Ze weet tijdens het voorstelrondje namelijk in drie zinnen te vertellen dat ze al een paar jaar lang elke zomer twee maand lang in een refugio werkt. Dat is een hostel speciaal voor reizigers van de camino a Santiago. Ze doet dit werk sinds ze de camino zelf heeft gelopen na het overlijden van haar man. Voordat ze weer aan het werk gaat wil ze nu eerst haar Spaans wat opfrissen, want totnogtoe heeft ze al haar vaardigheden opgedaan door het praten met mensen en ze vindt dat ze grammaticale kennis mist.

                Dat klinkt wel als iemand om nog eens langer mee te praten! En dat blijkt geen probleem te zijn, want Elena heeft na twee dagen hogesnelheidsSpaans bij haar gastgezin veel zin om even Duits te spreken en gokt dat ik daarbij, als enige van de klas, wel van dienst kan zijn. Jawohl, aber natürlich! Ik mag dan nooit eindexamen Duits hebben gedaan en ik weet niets meer van dem en den; ik kom nog altijd verder dan in het Spaans. Dus na de les gaan we gemütlich etwas trinken.

                Later die middag kom ik Elena weer tegen bij de rondleiding voor nieuwe leerlingen. Er gaan onder andere ook drie Franse meisjes van mijn leeftijd mee. Le français, quelle surprise! Dat spreek ik voor een Nederlander vrij aardig, het is zelfs mijn favoriete taal en ik heb er twee jaar geleden nog les in gevolgd op de Uni! Dat had ik gedacht. Na anderhalve week Spaans blijkt mijn Frans in rookwolken op te zijn gegaan. Ik kan het nog steeds verstaan, maar als ik begin te antwoorden gaat het al snel fout: Oui, je ne suis pas une étudiante maintenant pero…o no…mais el año…no…l’année prochaine *shit, hoe ging de futur ook alweer?!*. Na een paar minuten gaat het wel weer beter, maar dan vervolgt de docent zijn rondleiding in het Spaans en ben ik de draad weer compleet perdu.  

                Bij de afsluitende borrel besluit de groep om Engels te praten als lingua franca, maar de Franse meisjes blijven onderling wel gezellig Frans kletsen, terwijl Elena aan mijn rechterzijde af en toe iets in het Duits mompelt en andere fanatiekelingen proberen om een deel van de conversatie in het Spaans te onderhouden. Een combinatie van chronische nieuwsgierigheid en trots vindt dat ik moet pogen dit alles te volgen. Na de borrel ben ik gesloopt.

                Dus, liebe leute , mis amigos, chèrs lecteurs, dearests, de moraal van dit verhaal is: als jullie ooit een taal gaan leren – zorg dat je ‘m compleet onder de knie hebt of meng je niet in een gezelschap dat vier talen spreekt die allen niet je moedertaal zijn. ¿Claro?